Debugger

Podstawowym zadaniem debuggera jest sprawowanie kontroli ponad wykonaniem kodu, co umożliwia zlokalizowanie instrukcji odpowiedzialnych w ciągu wadliwe funkcja programu. Współczesne debuggery pozwalają na efektywne infiltracja wartości poszczególnych zmiennych, praktykowanie instrukcji chód po kroku czyli wstrzymywanie działania programu w określonych miejscach. Debugger jest standardowym wyposażeniem większości współczesnych środowisk programistycznych.

Debuggery posiadają również wady – symulacja działania kodu nie jest idealnym odtworzeniem wykonania tego kodu w warunkach normalnych. Wobec tego debuggery mogą nie wykrywać bugów niezależnych bezpośrednio od treści badanego programu.

Lista Debuggerów

  • Assembly Language Debugger
  • AppPuncher Debugger (wykorzystywany przy debugowaniu aplikacji RIA)
  • CA/EZTEST
  • CodeView
  • DBG — Debuger i Profiler PHP
  • dbx
  • Data Display Debugger
  • Allinea Distributed Debugging Tool
  • GNU Debugger
  • Parasoft Insure++
  • Insight
  • Interactive Disassembler (IDA Pro)
  • JSwat — debuger Javy (Open Source)
  • Nemiver — graficzny debuger C/C++ dla środowiska GNOME
  • MacsBug
  • OllyDbg
  • IBM Rational Purify
  • sdb
  • SIMON (Batch Interactive test/debug)
  • SoftICE
  • Turbo Debugger
  • WinDbg
  • Zeta Debugger
  • Valgrind
  • Microsoft Visual Studio – wbudowany graficzny debugger, dla wszystkich obsługiwanych języków: C, C++, C++/CLI, Visual Basic, C#. Potrafi podmieniać kod w czasie uruchomienia (edit and continue).

Rajcza

Rajcza

, dzisiaj Fabryka Opiekuńczo-Leczniczy

Rajczawieś gminna w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Rajcza. Geograficznie położona jest w Beskidzie Żywieckim, w górnym biegu Soły na trasie linii kolejowej ŻywiecZwardoń. W bezpośrednim sąsiedztwie Rajczy znajduje się Żywiecki Park Krajobrazowy. Miejscowość jest siedzibą gminy Rajcza. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.

Wieś o charakterze letniskowym z infrastrukturą do uprawiania sportów zimowych. Liczne szlaki turystyczne. W części Rajczy-Nickulinie znajduje się schronisko młodzieżowe PTSM i Ośrodek Edukacji Ekologicznej.

Historia

Wieś Rajcza została założona w XVII w. na gruntach należących do królowej Konstancji, żony Zygmunta III Wazy. Należała do folwarku w Węgierskiej Górce.

W 1843 r. na terenach dworskich powstały zakłady żelazne.

W latach 1854-1894 właścicielem Rajczy był Teodor Primavesi, który przebudował tutejszy pałac i stworzył wokół niego park ze stawem i unikatowym drzewostanem.

W 1884 r. przez Rajczę przeprowadzono linię kolejową łączącą Wiedeń z Krakowem.

W 1894 r. wieś przeszła na własność Lubomirskich, którzy rozbudowali pałac, a w 1914 r. Rajczę zakupiła rodzina Habsburgów żywieckich. Arcyksiążę Karol Stefan Habsburg w 1916 r. przeznaczył pałac wraz z parkiem dla chorych kombatantów I wojny światowej.

Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich z 1888 roku poda

W okresie międzywojennym Rajcza była atrakcyjną miejscowością letniskową i bazą do uprawiania narciarstwa zimą. Handlem i usługami w dużej mierze zajmowali się Żydzi. Właścicielami karczm i wyszynków byli między inny

W 1921 r. we wsi żyło 132 Żydów. Zmarłych chowano na cmentarzu żydowskim w pobliskiej Milówce.

Podczas II wojny światowej Rajczę zajęły wojska niemieckie. 8 października 1939 r. Rajczę wraz z całą Żywiecczyzną wcielono do III Rzeszy.

Niemcy jeszcze jesienią 1939 r. przeprowadzili rejestrację wszystkich tutejszych Żydów. Przesiedlono ich na teren dawnego pałacu, gdzie utworzono obóz pracy przymusowej. Pracowali oni przy rozbiórce domów w Rycerce Dolnej. W styczniu 1940 r. okupanci nakazali Żydom noszenie białych opasek z niebieską gwiazdą Dawida. Następnie przesiedlono ich do getta w Suchej Beskidzkiej, skąd byli dalej transportowani do gett w Krakowie, Bochni i Chrzanowie. Na przełomie 1942 i 1943 r. trafili oni do obozów zagłady.

W październiku 1940 r. w ramach Akcji Saybusch wysiedlono 115 rodzin polskich (razem 501 osób), a w ich miejsce osiedlono 26 rodzin niemieckich (119 osób). Druga taka akcja miała miejsce 29 października 1940 r. W maju 1945 r. wieś zajęły wojska sowieckie.

Zabytki i inne miejsca godne uwagi

  • Kościół parafialny z 1890 r. pw. św. Wawrzyńca i św. Kazimierza Królewicza. Przy kościele droga krzyżowa na pobliski szczyt zwany Compel oraz cmentarz legionistów z 1915 r.
  • Pałacyk, należący dawniej do Karola Stefana Habsburga – byłego właściciela ziemi żywieckiej. W czasie I wojny światowej w pałacyku mieścił się szpital wojskowy, a następnie sanatorium dla osób chorych na gruźlicę. Obecnie znajduje się w nim zakład opiekuńczo-leczniczy.
  • Park pałacowy o charakterze krajobrazowym, usytuowany u podnóży i na stoku wzgórza Compel. Drzewostan parku jest bogaty gatunkowo i zróżnicowany wiekiem. Drzewa, wśród których przeważają świerki, buki, jesiony i klony, rosną w zgrupowaniach zwartych i luźnych. Wśród nich znajduje się 6 pomników przyrody, w tym 2 sosny wejmutki o obwodzie w pierśnicy 310 cm, lipa drobnolistna o obwodzie 470 cm, klon jawor o obwodzie 340 cm, wiąz górski o obwodzie 320 cm i dąb szypułkowy o obwodzie 310 cm.
  • Rajcza
  • Dom rodzinny Konhauzerów, dawny dom żydowski, wybudowany w latach 80. XIX w. z charakterystyczną wieżyczką, umożliwiającą w czasie Święta Kuczki biesiadowanie pod gołym niebem na pamiątkę wyprowadzenia z Egiptu i okresu pobytu na pustyni.

Piesze szlaki turystyczne

Rajcza dw. PKPSchronisko PTTK na Hali BoraczejPrusówŻabnica
Rajcza dw. PKP – NickulinaRedykalny WierchSchronisko PTTK na Hali LipowskiejSchronisko PTTK na Hali RysianceRomanka

Struktury wyznaniowe

  • Kościół rzymskokatolicki
  • Parafia św. Wawrzyńca Diakona Męczennika i św. Kazimierza Królewicza w Rajczy
  • Świadkowie Jehowy
    • Zbór Rajcza
    • Urodzeni w Rajczy

      • Franciszek Bryja – duchowny katolicki, zamordowany w KL Dachau
      • Maciej Kreczmer – biegacz narciarski
      • Edward Lach – aktor filmowy i teatralny
      • Ludwik Szymański – działacz Polskiej Organizacji Wojskowej, zamordowany w Katyniu
      • Antoni Poszowski – dyrygent, teoretyk muzyki
      • Jacek Stolarski – burmistrz Grójca

      Mierzeja Wiślana

      Mierzeja Wiślana

      Mierzeja (abstrahując od niewielkiej zachodniej części) jest chwiejnie zurbanizowana dodatkowo praktycznie niezindustrializowana. Wszystkie miejscowości położone w jej polskiej części (abstrahując od Gdańska) dawny dawno wioskami rybackimi, i aktualnie są miejscowościami wypoczynkowymi.

      Nazwa

      Nazwę „Mierzeja Wiślana” wprowadzono urzędowo w 1950 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę mierzei – Frische NehrungZarządzenie Ministra Administracji Publicznej spośród dnia 15 grudnia 1949 r. (, s. 76). Najpierw polską nazwą była Mierzeja Świeża. Stosowano dodatkowo nazwę Mierzeja Fryska.

      W języku rosyjskim Mierzeja Wiślana owo Балтийская коса (Bałtijskaja kłosek).

      Granice

      Mierzeja Wiślana ma circa 96 km długości dodatkowo 1–2 km szerokości. W tym dookoła 30 km przypada na sektor Żuław Wiślanych, 56 km na aspekt oddzielający Zalew Wiślany od chwili Zatoki Gdańskiej (w tym 30 km po stronie polskiej) aż do Cieśniny Piławskiej a ok. 10 km przypada na sekcja w ciągu Cieśniną Piławską aż do Lochstedt. Północną granicą mezoregionu jest Zatoka Gdańska, będąca częścią Morza Bałtyckiego. Od południa graniczy z Żuławami Wiślanymi oraz przez zalew z Wybrzeżem Staropruskim. Granicę uzupełnia od zachodu Pobrzeże Gdańskie.

      Mezoregion leży na terenie miasta Gdańska i powiatu nowodworskiego oraz obwodu kaliningradzkiego (Rosja).

      Wcześniej ten mezoregion, podobnie jak Mierzeja Helska, Wybrzeże Słowińskie oraz Wysoczyzna Żarnowiecka, był zaliczany do Pobrzeża Kaszubskiego, w systemie regionalizacji Kondrackiego są one osobnymi mezoregionami.

      Geologia i geomorfologia

      Mierzeja Wiślana jest wielką piaszczystą wydmą, której wysokość w niektórych miejscach przekracza 30 metrów. Mierzeja została zbudowana przez morze w wyniku działań fal morskich. Drugim, obok falowania morskiego, równie ważnym czynnikiem kształtującym wydmy Mierzei Wiślanej był (a teraz w mniejszym stopniu jest) wiatr. Najwyższa wydma, Wielbłądzi Garb (56m n. p. m.) znajduje się kilka kilometrów na wschód od Krynicy Morskiej.

      Sieć wodna

      Mierzeja Wiślana zamyka deltę Wisły i oprócz ujść Wisły w mezoregionie nie ma żadnej sieci wodnej.

      Klimat

      Temperatura powietrza

      Warunki klimatyczne w mezoregionie są wyraźnie inne od tych w głębi kraju, ale podobne do tych w innych nadmorskich mezoregionach. Średnia temperatura roczna jest nieco wyższa niż na pojezierzach, jednak nieco niższa niż w centrum Polski. Wiosną jest chłodniej niż w głębi kraju, lecz jesienią wyraźnie cieplej. Średnia roczna oraz średnia dobowa amplituda temperatur są mniejsze niż w głębi kraju, ze względu na większe ciepło właściwe wody w morzu. Wpływ Bałtyku jest również widoczny w długości pór roku – na wybrzeżu zimy są znacznie krótsze, a jesień dłuższa. Prawie nie występuje przedwiośnie. W zachodniej części mezoregionu na klimat wpływ ma również oddziaływanie aglomeracji trójmiejskiej.

      Przyroda

      Flora

      Warunki klimatyczne oraz glebowe powodują, że na terenie mierzei wykształciła się roślinność charakterystyczna dla wybrzeża. W podziale geobotanicznym roślinność ta jest zaliczona do "Krainy Wybrzeża".

      Roślinność mierzei wiślanej występuje w charakterystycznych pasmach. Podstawową roślinnością plaży jest honkenia piaskowa, rukwiel nadmorska, powodująca miedzy innymi hamowanie wydm. Oprócz tego występują inne słonorośla związane z siedliskami plaż np. solanka kolczysta.

      Na wydmie białej dominują luźno rosnące trawy. Typowymi trawami polskiego wybrzeża są piaskownica zwyczajna oraz wydmuchrzyca piaskowa. Oprócz traw rzadko występuje lepiężnik oraz groszek nadmorski a także bylica polna, która rośnie również poza strefą nadmorską.

      Na wydmie szarej oprócz roślin występujących na wydmie białej pojawia się wiele zielenic, sinic oraz turzyca piaskowa, szczotlicha siwa, kocanki piaskowe. Dzięki zwiewaniu obumierających roślin na wydmach tych tworzy się niewielka warstwa próchnicy.

      Naturalną roślinnością centralnej części mierzei jest bór sosnowy. Sosna zwyczajna jest drzewem, które bardzo dobrze radzi sobie w trudnych warunkach. Sosna jest rośliną pionierską na wydmie szarej. Ze względu na działalności wiatru sosny rosnące na wydmach są mocno zdeformowane korony oraz pnie są niesymetryczne. Oprócz sosny w borach sosnowych rosną: jałowiec pospolity i wierzba piaskowa. W runie boru sosnowego występuje wrzos zwyczajny, bażyna czarna oraz borówka brusznica.

      Ochrona przyrody

      Na Mierzei Wiślanej znajdują się Park Krajobrazowy Mierzeja Wiślana oraz cztery rezerwaty przyrody:

      • Ptasi Raj W całości na terenie Gdańska
      • Mierzeja Wiślana
      • Mewia Łacha Częściowo na terenie Gdańska
      • Kąty Rybackie
      • Buki Mierzei Wiślanej.

      Ludność, gospodarka, komunikacja

      Ludność i urbanizacja

      Mimo że większość terenu Mierzei zajmują miasta Gdańsk, Krynica Morska oraz Bałtijsk w Rosji, tereny są słabo zurbanizowane, szczególnie na terenie Gdańska, poza przemysłowo-mieszkaniową dzielnicą Stogi z Przeróbką.

      Gospodarka

      Mierzeja jest wykorzystywana głównie w celach turystycznych. Ze względu na niestabilność gruntu poza zachodnim skrawkiem obszar ten nie jest zindustrializowany.

      W zachodniej części na granicy z Pobrzeżem Kaszubskim znajduje się Port Gdańsk.

      Komunikacja kolejowa

      Na terenie mezoregionu znajduje się północny fragment wąskotorowej, obecnie działającej w ograniczonym zakresie tylko w sezonie letnim, Żuławskiej Kolei Dojazdowej – 15 stacji i przystanków: Lewy Brzeg Wisły, Prawy Brzeg Wisły, Mikoszewo, Jantar, Jantar Port, Jantar Młyn, Jantar Leśniczówka, Junoszyno, Stegna Gdańska, Stegna PKS, Sztutowo Muzeum

      Drogi

      Przez całą długość mezoregionu przebiega droga wojewódzka nr 501, krzyżująca się w Stegnie z drogą wojewódzką nr 502. Na 13. kilometrze trasy na Przekopie Wisły znajduje się przeprawa promowa.

      Turystyka

      Wszystkie miejscowości położone w polskiej części Mierzei były niegdyś wioskami rybackimi, a obecnie są miejscowościami wypoczynkowymi. Rejon jest znany z terenów umożliwiających uprawianie sportów wodnych. W miejscowościach na terenie mezoregionu znajdują się zabytki oraz inne atrakcje turystyczne. Do najbardziej znanych należą:

      • Kościół Ryglowy w Stegnie
      • Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej
      • były obóz koncentracyjny w Sztutowie
      • molo w Krynicy Morskiej
      • latarnia morska w Krynicy Morskiej
      • Żuławska Kolej Dojazdowa.

      Przez Mierzeję Wiślaną prowadzi Jantarowy SzlakMiędzynarodowy Szlak Nadmorski E9.

      Partie polityczne Islandii

      Partie polityczne Islandii

      Partie działające

      Ważniejsze partie polityczne działające na Islandii

      Partie koalicji rządzącej:

      • Partia Postępu (Framsóknarflokkurinn, FSF)
      • Partia Niepodległości (Sjálfstæðisflokkurinn, SSf)
      Partie polityczne Islandii

      Partie opozycyjne:

      • Sojusz (Samfylkingin, SF)
      • Ruch Zieloni-Lewica (Vinstrihreyfingin – grænt framboð)
      • Świetlana Przyszłość(Björt framtíð)
      • Partia Piratów (Píratar)

      Partie i organizacje pozaparlamentarne:

      • Najlepsza Partia (Besti flokkurinn) – istnieje od 2009, reprezentowana w radzie miejskiej Reykjavíku
      • Libertariańskie Towarzystwo Islandii (Frjálshyggjufélagið) – istnieje od 2002, nie bierze udziału w wyborach

      Partie historyczne

      • Partia Socjaldemokratyczna (Alþýðuflokkurinn) – istniała w latach 1916-1999, weszła w skład Sojuszu
      • Komunistyczna Partia Islandii (Kommúnistaflokkur Íslands)) – istniała w latach 1930-1938, weszła w skład Partii Jedności Ludowej
      • Partia Nacjonalistyczna (Flokkur Þjóðernissinna) – faszystowska, istniała w latach 1934-1944
      • Partia Jedności Ludowej (Sameiningarflokkur alþýðu – Sósíalistaflokkurinn) – socjalistyczna, istniała w latach 1938-1968, weszła w skład Związku Ludowego
      • Partia na rzecz Zachowania Narodu (Þjóðvarnarflokkurinn) – antyamerykańska, istniała w latach 1953-1968, weszła w skład Związku Ludowego
      • Związek Ludowy (Alþýðubandalagið) – socjalistyczny, istniał w latach 1956-1999, wszedł w skład Sojuszu
      • Unia Lewicowo-Liberalna (Samtök frjálslyndra og vinstri manna) – istniała w latach 1969-1974
      • Lista Kobiet (Samtök um kvennalista) – feministyczna, istniała w latach 1983-1999, weszła w skład Sojuszu
      • Partia Obywateli (Borgaraflokkurinn) – konserwatywna, istniała w latach 1987-1991, wchłonięta przez Partię Niepodległości
      • Ruch Ludowy (Þjóðvaki) – lewicowo-populistyczny, istniał w latach 1994-1999, wszedł w skład Sojuszu
      • Nowa Siła (Nýtt afl) – antyimigrancka, istniała do 2007, wchłonięta przez Partię Liberalną
      • Partia Liberalna (Frjálslyndi flokkurinn) – istniała w latach 1998-2013, wchłonięta przez partię Świt
      • Ruch Islandzki – Żywa Ziemia (Íslandshreyfingin – lifandi land) – istniał w latach 2007-2009, wszedł w skład Sojuszu
      • Ruch Obywatelski (Borgarahreyfingin) – istniał w roku 2009
      • Ruch (Hreyfingin) – istniała w latach 2009-2013
      Partie polityczne Islandii

      Kotlina Raciborska

      Kotlina Raciborska (318.59) – mezoregion fizycznogeograficzny w południowej Polsce, stanowiący południowo-wschodnią część Niziny Śląskiej.

      Położenie

      Kotlina Raciborska położona jest po obu stronach górnej Odry, pomiędzy Wyżyną Śląską na wschodzie a Płaskowyżem Głubczyckim na zachodzie i Równiną Niemodlińską na północnym zachodzie. Mezoregion jest najdalej na południe wysuniętą częścią Niziny Śląskiej, która rozciąga się wzdłuż biegu Odry na terenie powiatu wodzisławskiego i raciborskiego oraz dalej na północ w kierunku Kędzierzyna-Koźla i Krapkowic. Powierzchnia wynosi 1219 km². Ponad połowa powierzchni gminy Racibórz leży w obrębie Kotliny Raciborskiej. Północno-wschodnią część Kotliny Raciborskiej przecina Kanał Gliwicki.

      Geologia

      Dno kotliny budują osady holoceńskie i są to utwory gliniaste i pyłowe, rzadziej ilaste i piaszczyste o zróżnicowanej miąższości. Natomiast pod nimi zalegają czwartorzędowe polodowcowe osady okruchowe w postaci piasków i żwirów.

      Morfologia terenu

      Powierzchnia Kotliny osiąga wysokości nieco poniżej 200 m n.p.m. Obszar ten jest bardzo słabo urozmaicony z przewagą rzeźby równinnej o różnicach wysokości z reguły nie przekraczających 3 metrów, a niewielkie urozmaicenia w rzeźbie tworzą zagłębienia w formie meandrycznych starorzeczy, często wypełnionych wodą lub podmokłych. Charakterystycznymi formami geomorfologicznymi w dolinie Odry są dwie tarasy akumulacyjne: zalewowy, który sięga 0,5 – 2,0 metrów nad poziomem rzeki oraz nadzalewowy, który sięga 4-7 metrów nad poziomem rzeki. Obszar przecina dolina rzeki Rudy.

      Klimat

      Na klimat kotliny duży wpływ mają ciepłe masy powietrza, które napływają z południa przez Bramę Morawską, a także oceaniczne masy powietrza, które napływają z zachodu. Klimat jest o wiele cieplejszy niż w ościennych krainach geograficznych. Średnia temperatura powietrza kształtuje się na poziom +8°C, lato jest długie, a zimy łagodne. Średnie opady atmosferyczne wahają się w przedziale 600–700 mm. W lecie przeważają wiatry północno–wschodnie, a w ziemie południowo–wschodnie. Związane jest to z tym, że przez około 40% roku następuje wymuszony przepływ mas powietrza przez Bramę Morawską.

      Gospodarka

      Prawobrzeżna (wschodnia) część regionu jest pokryta lasem, lewobrzeżna (zachodnia) stanowi krainę rolniczą. Nad Odrą rozwinęły się duże ośrodki przemysło

      Harold Pinter

      Harold Pinter (ur. 10 października 1930 w Londynie, zm. 24 grudnia 2008 ibidem) – angielski dramaturg, pisarz, reżyser teatralny a scenarzysta, triumfator literackiej Nagrody Nobla w 2005, otrzymanej zbyt badanie „przepaści poniżej codzienną gadaniną dodatkowo wymuszanie wejścia aż do zamkniętych przestrzeni ucisku” (obrona).

      Zaliczany aż do czołowych przedstawicieli teatru absurdu. Pinter był też twórcą tzw. „komedii zagrożenia” (comedy of menace), obnażającej pozorność komunikacji między ludźmi i dramatyczną bezradność człowieka zarówno wobec świata zewnętrznego, jak i własnej podświadomości (Urodziny Stanleya, 1958, przekład pol. „Dialog” 10/1960).

      Dzieciństwo

      Pinter urodził się w żydowsko-brytyjskiej rodzinie, w dzielnicy Hackney w Londynie. Uczył się w Hackney Downs Grammar School i krótko w Royal Academy of Dramatic Art (RADA). Jako młodzieniec publikował poezję. Jak podawał sam dramaturg, jego żydowscy dziadkowie przybyli z Polski i Odessy.

      Kariera

      Harold Pinter rozpoczął pracę w teatrze jako aktor, pod pseudonimem „David Baron”. Jego pierwsza sztuka teatralna, The Room, została wykonana przez studentów Uniwersytetu w Bristolu w 1957.

      Druga sztuka Pintera (która jest obecnie jedną z najbardziej znanych tego autora), The Birthday Party (1958), nie odniosła sukcesu, pomimo pozytywnej recenzji w „The Sunday Times”, napisanej przez wybitnego krytyka Harolda Hobsona. Jednakże po sukcesie The Caretaker w 1960, The Birthday Party została ponownie przedstawiana w teatrach i była pozytywnie odbierana.

      W 1973 został współpracownikiem dyrektora Royal National Theatre. Jego późniejsze sztuki były krótsze, wielokrotnie uznawane jako alegorie ucisku.

      Harold Pinter był dwukrotnie nominowany do Nagrody Akademii Filmowej (Oscar) w kategorii scenariusza adaptowanego (za Kochanicę Francuza na podstawie powieści Johna Fowlesa – 1981 oraz Betrayal – 1983).

      W styczniu 2005 Harold Pinter ogłosił, iż odstępuje od pisania sztuk teatralnych, ponieważ postanowił zaangażować się w działalność polityczną.

      Działalność polityczna

      Pinter postulował swobodę wypowiedzi podczas wieloletniej współpracy z PEN Clubem. W 1985 dołączył do misji amerykańskiego dramaturga Arthura Millera International PEN-Helsinki Watch Committee do Turcji, mającej na celu protest przeciwko uwięzionym pisarzom. Spotkał tam wiele osób będących ofiarami ucisku politycznego. W ambasadzie amerykańskiej, w trakcie uroczystości, podczas której uhonorowano Millera, zamiast wymieniać uprzejmości, Pinter opowiadał o więźniach, którym podłączano prąd do genitaliów, i został za to wyrzucony (Miller opuścił ambasadę wraz z Pinterem). Doświadczenia z pobytu w Turcji oraz zakaz używania języka Kurdów zainspirowały go do napisania w 1988 sztuki Mountain Language.

      Pinter sprzeciwiał się amerykańskiej inwazji na Afganistan i Irak. Był także przeciwnikiem interwencji NATO w Kosowie. Publicznie nazwał prezydenta Stanów Zjednoczonych, George’a W. Busha, masowym mordercą, a premiera Wielkiej Brytanii, Tony’ego Blaira, „a deluded idiot” (co można przetłumaczyć jako „zbałamucony idiota”). Pinter wielokrotnie pisał listy o tematyce politycznej do brytyjskich gazet. Porównywał administrację Busha do nazistowskich Niemiec Adolfa Hitlera.

      Harold Pinter należał również do Międzynarodowego Komitetu Obrony Slobodana Miloševića.

      Ciekawostki

      Pinter był prezesem Gaieties Cricket Club. Był także honorowym członkiem Narodowego Towarzystwa Świeckiego (National Secular Society).

      13 października 2005 (w dzień ogłaszania nazwiska laureata literackiej Nagrody Nobla) jeden z kanałów telewizji kablowej podał do wiadomości informację o śmierci Pintera. Mogło to być spowodowane tym, iż pisarz przez wiele lat cierpiał na nowotwór gardła, i tym, że wkrótce przed ogłoszeniem zwycięzcy nagrody Pinter doznał urazu głowy.

      Dzieła

      Sztuki

      • The Lover (1962), pol. Kochanek (Dialog 8/1966), przeł. Bolesław Taborski
      • Tea Party (1964)
      • The Homecoming (1964), pol. Powrót do domu („Dialog” 12/1965), przeł. Adam Tarn
      • The Basement (1966)
      • Landscape (1967), pol. Krajobraz („Dialog” 4/1969), przeł. Bolesław Taborski
      • Silence (1968), pol. Milczenie (t. II Dramatów, 2006), przeł. Piotr Sobolczyk
      • Ske
      • Old Times (1970), pol. Dawne czasy („Dialog” 2/1972), przeł. Bolesław Taborski
      • Monologue (1972)
      • No Man’s Land (1974)
      • Betrayal (1978), pol. Zdrada („Dialog” 5/1979), przeł. Bolesław Taborski
      • Family Voices (1980)
      • Victoria Station (1982)
      • A Kind of Alaska (1982)
      • Ske
      • One For the Road (1984)
      • Mountain Language (1988), pol. Górski język, przeł. Tomasz Miłkowski
      • The New World Order (1991)
      • Party Time (1991), pol. Przyjęcie („Dialog” 12/1991), przeł. Bolesław Taborski
      • Moonlight (1993), pol. Światło księżyca („Dialog” 12/1993), przeł. Bolesław Taborski
      • Ashes to Ashes (1996), pol. Z prochu powstałeś („Dialog” 12/1996), przeł. Bolesław Taborski
      • Celebration (1999), pol. Rocznica („Dialog” 10/2000), przeł. Bolesław Taborski
      • Ske

      Proza

      Karta 77

      Karta 77

      Dzieje

      Impulsem na rzecz powstania ruchu było opublikowanie w Czechosłowacji Międzynarodowych Paktów Praw Człowieka. Deklarację Karty 77 przygotowano w grudniu 1976, a ogłoszono 6 stycznia 1977 z podpisami 242 sygnatariuszy i datą 1 stycznia 1977. W tekście Karty wskazywano na ciągłe naruszanie przez władze komunistyczne gwarantowanych umowami międzynarodowymi praw człowieka, w tym prawa do wolności wypowiedzi, wolności religii, prawa do prywatności. Podkreślano fakt prześladowań w związku z głoszonymi poglądami, np. poprzez pozbawienie pracy, czy możliwości kształcenia. Karta 77 deklarowała, iż jest wolną, nieformalną i otwartą inicjatywą osób o różnych przekonaniach, różnej wiary i profesji, które łączy pragnienie obrony praw człowieka. Odżegnywała się od działalności stricte politycznej. Sygnatariusze ustanowili swoimi reprezentantami (tzw. rzecznikami) Václava Havla, Jana Patočkę i Jiříego Hájka.

      Wśród osób, które podpisały deklarację przed jej ogłoszeniem byli także m.in. Pavel Kohout, Zdeněk Mlynář, Petr Uhl, Jiří Dienstbier, Václav Benda, Václav Černý, Ludvík Vaculík, Pavel Landovský, Jaroslav Šabata, Jan Tesař, Jiří Němec, Ladislav Hejdánek, Marta Kubišová, František Kriegel, Petr Pithart, Jiří Lederer, Jaroslav Seifert, František Pavlíček, Josef Zvěřina.

      Władze komunistyczne natychmiast rozpoczęły akcje represyjne i dezinformacyjne przeciwko Karcie. M.in. zbierano podpisy pod tzw. antykartą, w której deklarowano poparcie dla reżimu. Już 14 stycznia 1977 Vaclav Havel został aresztowany. Długotrwałe przesłuchanie przyczyniło się do śmierci Jana Patočki w dniu 13 marca 1977. Wielu sygnatariuszy utraciło pracę. W 1979 na długoletnie kary pozbawienia wolności skazani zostali Václav Havel, Petr Uhl, Jiří Dienstbier, Václav Benda.

      Pomimo represji do 17 listopada 1989 Karta ogłosiła 572 dokumenty, a deklarację założycielską podpisało 1898 osób. Wśród głośniejszych dokumentów były tzw. Apel Praski (ogłoszony w 1985), w którym postulowano wycofanie obcych wojsk z Europy, postawiono kwestię zjednoczenia Niemiec, rozwijano wizję Europy jako wspólnoty niepodległych narodów, a następnie petycja "Kilka zdań" (czerwiec 1989), której autorzy (wśród nich Václav Havel) wzywali władze do zmian w systemie, w tym legalizacji inicjatyw niezależnych i wypuszczenia więźniów politycznych, a także podjęcia debaty nad przyszłością kraju. Sygnatariusze Karty aktywnie uczestniczyli w wydarzeniach Aksamitnej rewolucji. Po oficjalnym zakończeniu działalności w 1992 wielu uczestników inicjatywy pozostało aktywnymi postaciami sceny politycznej i społecznej Czech.

      Rzecznicy Karty

      Karta 77
      Karta 77
      • od stycznia 1977 Václav Havel (do maja 1977), Jan Patočka (do śmierci w marcu 1977) i Jiří Hájek
      • od września 1977 Ladislav Hejdánek Marta Kubišová i Jiří Hájek
      • od kwietnia 1978 Jaroslav Šabata, Ladislav Hejdánek i Marta Kubišová
      • od listopada 1978 Ladislav Hejdánek i Václav Havel
      • od lutego 1979 Václav Benda, Jiří Dienstbier i Zdena Tominová
      • od czerwca 1979 Ladislav Hejdánek, Zdena Tominová i Jiří Hájek
      • od stycznia 1980 Marie Hromadková, Zdena Tominová i Miloš Rejchtr
      • od lutego 1980 Marie Hromadková, Miloš Rejchtr i Rudolf Battěk
      • od stycznia 1981 Václav Malý i Bedřich Placák
      • od lutego 1981 Václav Malý, Jaroslav Šabata i Bedřich Placák
      • od stycznia 1982 Anna Marvanová, Ladislav Lis i Radim Palous
      • od stycznia 1983 Anna Marvanová, Jan Kozlik i Radim Palouš
      • od lutego 1983 Anna Marvanová, Jan Kozlik i Marie Rút Křížková
      • od stycznia 1984 Václav Benda, Jiří Ruml i Jana Šternova
      • od stycznia 1985 Jiří Dienstbier, Petruška Šustrová, Eva Kantůrková
      • od stycznia 1986 Martin Palouš, Anna Šabatová, Jan Štern
      • od stycznia 1987 Jan Litomiský, Josef Vohryzek, Libuše Šilhánová
      • od stycznia 1988 Miloš Hájek, Bohumír Janát, Stanislav Devátý
      • od stycznia 1989 Tomáš Hradílek, Dana Němcová, Alexandr Vondra
      • od stycznia 1990 Jan Ruml, Miroslav Lehký, Miroslav Tyl

      Kontakty z Polską

      Od 1977 środowisko Karty utrzymywało kontakty z KOR-em. W Komunikatach KSS KOR odnotowywano represje, które dotykała czeskich dysydentów. W październiku 1977 działacze KOR-u wydali oświadczenie solidaryzujące się z sądzonymi w Pradze Václavem Havlem, Jiřím Ledererem i Františkiem Pavlíčkiem. 31 października 1977 KSS KOR ogłosił "List do Przyjaciół Czechów i Słowaków", w którym odwoływano się do pamięci Praskiej Wiośnie. Odpowiedź z podziękowaniami rzecznicy Karty wystosowali 16 listopada 1977. Symboliczny charakter miało spotkanie przedstawicieli obu grup w Karkonoszach w sierpniu 1978, którego efektem było wspólne oświadczenie w 10 rocznicę Praskiej Wiosny. Kolejne spotkanie we wrześniu 1978 zaowocowało listem do obrońców praw człowieka w innych krajach bloku wschodniego,w tym republikach sowieckich. Kolejne spotkania zostały udaremnione przez policję obu państw. Kolejnym ważnym wydarzeniem była głodówka w obronie aresztowanych dysydentów czeskich i słowackich w kościele Świętego Krzyża w Warszawie w dniach 3-10 października 1979 zorganizowana we współpracy z Radą Sygnatariuszy ROPCiO. Po wybuchu strajków w sierpniu 1980 rzecznicy Karty już 28 sierpnia 1980 wystosowali list z poparciem gdańskiego MKS. Od 1981 sygnatariusze Karty uczestniczyli też w przygotowaniach do podjęcia działalności przez Solidarności Polsko-Czeskosłowackiej, które zostały przerwane przez ogłoszenie stanu wojennego w Polsce. W lipcu 1987 uczestnicy Karty należeli do sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Kręgu Przyjaciół Solidarności Polsko-Czeskosłowackiej

      Arytmometr

      Imię arytmometr określa podobnie jednostkę obliczeniową procesora – kompozycja efektywny wykonujący proste działania matematyczne, na ogół w systemie binarnym.

      Arytmometr jest także częścią składową procesora komputera, zwana także jednostką arytmetyczno-logiczną, w której wykonywane są operacje arytmetyczne (dodawanie, odejmowanie, dzielenie, mnożenie) oraz logiczne na liczbach pobieranych z pamięci operacyjnej. Podstawowymi elementami arytmometru są:

      • sumator, który wykonuje operację dodawania oraz pozostałe operacje arytmetyczne przez sprowadzanie ich do dodawań i prostych operacji pomocniczych, takich jak przesunięcie liczby, przekształcenie z systemu zwykłego w system negacji lub uzupełnień;
      • rejestry, w których przechowuje się liczby na czas wykonywania operacji oraz wyniki obliczeń;
      • układ sterowania, który kieruje pracą sumatora i rejestrów, wymianą danych między rejestrami i innymi urządzeniami procesora.

      W komputerach o dużej szybkości obliczeń stosuje się odrębne układy do wykonywania poszczególnych operacji arytmetycznych. W przypadku przedstawiania liczb ze zmiennym przecinkiem operacje arytmetyczne wykonuje się na drodze programowej, za pomocą makrorozkazów, bądź też arytmometr jest wyposażony w specjalnie do tego celu przeznaczone układy.

      ORP Grom (1937)

      ORP Grom (1937)

      ORP Gromniszczyciel (podług polskiej przedwojennej nomenklatury kontrtorpedowiec) typu Grom, pełniący służbę w Marynarce Wojennej RP w latach 1937–1940. Zatopiony 4 maja 1940 na krzyż aeroplan język Goethego.

      Historia

      Zamówienie, budowa i konstrukcja

      ORP „Grom” został zamówiony a skonstruowany w brytyjskiej stoczni J. Samuel White & Co. Ltd. w Cowes w Wielkiej Brytanii. Stępkę pod okręt położono 17 lipca 1935, zaś wodowanie nastąpiło 20 lipca 1936, a podniesienie bandery 11 maja 1937. „Grom” był dużym niszczycielem, podobnym do liderów flotylli. „Grom” oraz jego siostrzany okręt „Błyskawica” miały wspierać zbudowane we francuskich stoczniach niszczyciele „Wicher” i „Burza” w roli rdzenia Marynarki Wojennej II RP. Ponieważ Polska posiadała zaledwie jeden główny port morski, głównym zadaniem polskich sił morskich było zapewnienie eskorty dla transportów zaopatrzenia do lub z innych państw alianckich. Niszczyciele typu Grom zostały zaprojektowane, aby spełniać zarówno działania osłonowe polskiego wybrzeża jak i konwojów z zaopatrzeniem i związku z tym musiały być silniejsze od każdego nieprzyjacielskiego niszczyciela. Dwie turbiny parowe Parsonsa o mocy łącznej 54 000 KM razem z trzema kotłami i dwoma wałami zapewniały ORP „Grom” prędkość 39,5 węzłów, większą od standardowych prędkości innych niszczycieli jak np. amerykańskich typu Farragut lub typu Porter, brytyjskich typu Tribal lub niemieckich typu 1934. Ponadto, ponieważ nie było jasne, czy niszczyciele tego typu będą wykorzystywane do eskortowania konwojów do portu w Gdyni lub do portu w Konstancy w Rumunii, to możliwy zasięg był znacznie większy niż w przypadku innych niszczycieli operujących na Morzu Bałtyckim. Zasięg ORP „Grom” wynosił 3500 mil morskich (6500 km) przy prędkości 15 węzłów (28 km/h).

      Służba operacyjna

      30 sierpnia 1939 roku polskie niszczyciele ORP „Burza”, „Błyskawica” i „Grom” otrzymały rozkaz rozpoczęcia planu „Peking” i skierowania się w kierunku Wielkiej Brytanii, skąd miały eskortować konwoje zaopatrzeniowe do Polski. 1 września 1939 roku polskie niszczyciele napotkały brytyjskie niszczyciele HMS "Wanderer" i "Wallace". Brytyjskie okręty poprowadziły polską flotyllę do portu w Leith, a w nocy polskie niszczyciele wpłynęły do portu Rosyth. Nigdy jednak nie przeprowadzono żadnych konwojów zaopatrzeniowych, w celu pomocy dla Polski podczas kampanii wrześniowej i z tego powodu polskie okręty wspomagały głównie alianckie operacje morskie.

      Podczas operacji morskich w czasie kampanii norweskiej ORP "Grom" został uznany przez niemieckich żołnierzy za prawdopodobnie najbardziej znienawidzony ze wszystkich okrętów alianckich w rejonie Narwiku. W niemieckich wspomnieniach z tych walk przewijają się określen

      u , Groma Plass Narvik 4 maja 1940 roku, gdy "Grom" przygotowywał się do odcumowania z miejsca postoju, został namierzony i zaatakowany przez niemiecki bombowiec. Zmieniała się właśnie wachta, gdy kmdr ppor. Aleksander Hulewicz otrzymał meldunek z dalmierza: "Samolot nad nami, 5400 metrów". W chwilę później: "Rzucił bomby". Atakującego Heinkla He 111 pilotował por. Gerd KorthalsNależał on do jednostki Kampfgeschwader 100.. Dwie z sześciu zrzuconych bomb okazały się celne. Pierwsza wybuchła w rejonie maszynowni, uszkadzając poszycie burty na długości 20 m. Druga trafiła w śródokręcie. Tak wspomina to świadek wydarzenia, Karol Wizner: "Nagle wybuch, bomba trafiła w sąsiednie pomieszczenie. Poczułem straszliwe uderzenie pędu powietrza, który rzucił mnie o burtę. Nie straciłem przytomności, słyszałem jęk rannych, czułem dym. Chciałem się podnieść i nie mogłem wykonać ruchu. Z drugiego pomieszczenia wypełzł bosman Józef Drąg. Miał obciętą stopę. Krzyknąłem o pomoc. Czułem, że okręt pogrąża się w wodzie, woda już wlewała się do pomieszczenia. Rufa przechylała się na bok. To nam bardzo ułatwiło wydostanie się z tej pułapki, ponieważ okręt wyrzucał nas ze swojego wnętrza. Józef Drąg, mimo że sam ciężko ranny, ciągnął mnie do krawędzi burty. Znaleźliśmy się w wodzie, tam straciłem przytomność". Bomba trafiła w załadowaną wyrzutnię torped, których wybuch dopełnił dzieła zniszczenia. "Grom" zatonął w ciągu trzech minut, a wraz z nim na dno poszło 59 członków załogi (w tym 1 oficer, 25 podoficerów i 33 marynarzy). Rozbitków z okrętu ostrzelali Niemcy obserwujący wydarzenia ze stanowisk na brzegu. Uciszył ich dopiero ogień brytyjskiego niszczyciela HMS „Bedouina” biorącego udział w akcji ratunkowej.

      6 października 1986 przeprowadzono pierwsze badanie wraku spoczywającego na głębokości 105 m. Kolejne badanie wraku miało miejsce w sierpniu 2010 i brało w niej udział 10 nurków z Polski i Szwecji. Uściślono wtedy, że okręt znajduje się na głębokości 115 m, a jego wrak spoczywa pionowo na ścianie skały i jest przełamany na pół. Podczas badań powstał film dokumentalny, a nurkom nie wolno było nic dotykać ani wyławiać.

      Dane

        ORP Grom (1937)
      • Zapas pali
      • Znaki taktycz

      Załoga okrętu

      Dowód

      • kmdr por. Stanisław Hryniewiecki (25 I 1937-20 VI 1938)
      • kmdr ppor. Aleksander Hulewicz (20 VI 1938-4 V 1940)

      Oficerow

      • ppor. mar. Kazimierz Wnorowski

      Ofiary zatonięc

      ORP Grom (1937)

      Motörhead

      Motörhead

      (Londyn)

      Motörheadbrytyjski zespół muzyczny powstały w 1975 roku spośród inicjatywy basisty a wokalisty Iana "Lemmy’ego" Kilmistera, jaki pozostaje jedynym stałym członkiem grupy. Zgrupowanie odniosła fortuna handlowy w latach 80. XX wieku, przeciwnie zaś jej albumy Overkill, Bomber dodatkowo Ace of Spades konsekwentny się inspiracją gwoli wielu wykonawców spośród nurtu heavy metal. Kilmister mimo kategoryzacji w gatunkach thrash i speed metal na którego rozwój wywarł wpływ określa muzykę Motörhead jako rock ‘n’ roll.

      Grupa w swej twórczości porusza takie zagadnienia jak wojna, zło, dobro, seks czy uzależnienia, ponadto posiada charakterystyczne logo o nazwie Snaggletooth, którego autorem jest artysta Joe Petagno.

      Historia

      Motörhead

      Motörhead

      Zespół został założony przez Lemmy’ego Kilmistera (gitara basowa, śpiew) do którego dołączyli Lucas Fox (perkusja) oraz Larry Wallis (gitara) w 1975 roku jako Bastard. Motörhead wyrósł na doświadczeniach basisty, ale zdecydowanie odcinał się od tego, co grał Hawkwind, czyli jego poprzedni zespół. Motörhead charakteryzowała prosta i ostra muzyka przywołująca wprost ducha rock and rolla, przez co grupa zdobyła popularność zarówno wśród zdeklarowanych fanów heavy metalu, jak i punk rocka. W 1977 roku ukazał się debiutancki album grupy zatytułowany Motörhead. Dwa lata później ukazał się album pt. Overkill, a następnie tego samego roku album pt. Bomber oraz On Parole zawierający nagrania z sesji z roku 1975. W 1980 roku ukazał się piąty album grupy zatytułowany Ace of Spades. Tego samego roku ukazały się również dwa minialbumy grupy pt. The Golden Years oraz Beer Drinkers and Hell Raisers. W 1981 roku ukazał się trzeci minialbum grupy pt. St. Valentine’s Day Massacre. Rok później ukazał się album Iron Fist. Również w 1981 roku ukazał się pierwszy album koncertowy zespołu pt. No Sleep ’til Hammersmith. W 1982 roku ukazał się minialbum pt. Stand by Your Man. W 1984 roku ukazała się pierwsza kompilacja nagrań zespołu pt. No Remorse. W 1983 roku ukazał się album pt.Another Perfect Day.

      Motörhead

      W 1986 roku wydany został ósmy album zespołu pt. Orgasmatron. Rok później ukazał się album Rock ‘n’ Roll . W 1988 roku ukazał się drugi album koncertowy pt. No Sleep at All. W 1991 roku po czterech latach przerwy ukazał się album 1916 . W 1992 roku ukazał się album pt. March ör Die oraz minialbum 92 Tour EP. W 1993 roku ukazał się album Bastards. Dwa lata później wydany został trzynasty album grupy pt.Sacrifice. W 1996 roku ukazał się album Overnight Sensation. W 1998 roku ukazał się album Snake Bite Love. Rok później ukazał się trzeci album koncertowy zespołu pt. Everything Louder Than Everyone Else. W 2000 roku ukazał się album We Are Motörhead , tego samego roku ukazały się również trzy kompilacje nagrań pt.The Best Of, The Chase Is Better Than The Catch oraz Over The Top – The Rarities. W 2001 roku ukazała się piąta kompilacja nagrań grupy pt. All The Aces. Rok później ukazał się album Hammered. W 2003 roku ukazał się czwarty album koncertowy zespołu pt. Live at Brixton Academy The Complete Koncert. W czerwcu 2004 roku wydany został osiemnasty album zespołu pt. Inferno. 29 sierpnia 2006 roku ukazał się album Kiss Of Death. Nagrania zostały zarejestrowane w Paramount Studios w Los Angeles we współpracy z producentem muzycznym Cameronem Webbem. W ramach promocji do utworu "Be My Baby" został zrealizowany teledysk. Wydawnictwo było promowane m.in. podczas europejskich koncertów w Hiszpanii, Francji i Holandii.

      W sierpniu 2008 roku ukazał się dwudziesty album zespołu zatytułowany Mötorizer. Pierwszy utwór z albumu zatytułowany "Runaround Man" został oficjalnie zaprezentowany 11 lipca tego samego roku w audycji Friday Rock Show prowadzonej przez Bruce’a Dickinsona na antenie stacji radiowej BBC 6 Music. Płyta dotarła do 82. miejsca listy Billboard 200 w Stanach Zjednoczonych, z kolei w Wielkiej Brytanii Mötorizer uplasował się na 32. miejscu. W styczniu 2010 roku oficjalna biografia formacji zatytułowana "Motörhe

      Dyskografia

      Motörhead
      Motörhead